دکتر سید سلمان فاطمی

امروز منطقه ی چرنوبیل در میان حیات زمینی، یک بهشت به حساب می آید!
تضاد و پارادوکس در اینجاست که از میان رفتن فعالیت بشری در شهر و اطراف آن، باعث بازگرداندن توازن طبیعی به آن شده است و زندگی زمینی گیاهی و حیوانات، دوباره شکوفا شده است.
واقعا منافع مادی و دنیوی انسان امروز سدی در برابر زندگی دیگر گونه هاست. چگونه میتوان توازن را با وجود انسان ها و فعالیت انها تضمین کرد؟
وقتی من و تو نباشیم، همه ی خلق راحت تر هستند!
نفرین دیگر خلق، ارزش یک روز زندگی بیشتر را ندارد.
نفرین این و آن را بر خود نخریم!
#قانون_جنگل https://www.facebook.com/285020848190557/posts/9532872293405320/?mibextid=Nif5oz
(فاجعه ی اتمی چرنوبیل، حادثه‌ای هسته‌ای بود که در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ (۶ اردیبهشت ۱۳۶۵) در رآکتور هسته‌ای شمارهٔ ۴ نیروگاه چرنوبیل، در نزدیکی شهر پریپیات در شمال جمهوری شوروی سوسیالیستی رخ داد. این فاجعه یکی از دو بحران هسته‌ای است که بر اساس مقیاس رویدادهای بین‌المللی هسته‌ای و رادیولوژیک، در گروه شمارهٔ ۷ (بالاترین مقیاس) طبقه‌بندی شده‌است. این درجه نشان‌دهندهٔ «حادثه ای عظیم» است؛ ئ معادل حادثه اتمی فوکوشیما ۱ است و از بدترین فجایع هسته‌ای در تاریخ، هم از نظر هزینه و هم از نظر تلفات، محسوب می‌شود.

این حادثه در جریان یک آزمایش ایمنی در یک رآکتور نوع آربی‌ام‌کی، که در شوروی رایج است، اتفاق افتاد. این آزمایش، شبیه‌سازی قطعی برق الکتریکی بود. هدف از این آزمایش کمک به توسعه ی یک روش ایمن جهت تداوم گردش آب خنک‌کننده در صورت قطعی برق تا زمانی که ژنراتورهای پشتیبان بتوانند برق را تأمین کنند، بود. وقفهٔ بین قطعی برق و برقراری برق پشتیان حدود یک دقیقه بود. این شصت ثانیه به عنوان یک مشکل امنیتی بالقوه درنظر گرفته شده بود که می‌توانست باعث گرم شدن بیش از حد هسته ی رآکتور شود. سه آزمون این چنینی از سال ۱۹۸۲ انجام شده بود اما هیچ‌کدام موفق به ارائه یک راه حل نشده بودند. در تلاش چهارم، آزمون به مدت ۱۰ ساعت به تعویق افتاد، بنابراین شیفت عملیاتی- که برای این آزمایش آموزش دیده بودند- حضور نداشتند. به همین دلیل سرپرست آزمایش، موفق به پیروی از دستورالعمل اجرایی فرایند نشد و شرایط عملیاتی ناپایداری را ایجاد کرد که همراه با نقص‌های ذاتی در طراحی آربی‌ام‌کی و غیرفعال بودن چندین سیستم ایمنی اضطراری، منجر به وقوع واکنش‌های زنجیره‌ای کنترل نشده گردید.

مقدار زیادی انرژی به‌طور ناگهانی آزاد شد و باعث بخار شدن آب خنک‌کننده‌ای شد که از قبل به شدت گرم شده بود. این اتفاق باعث شد که مخزن تحت فشار رآکتور در اثر یک انفجار بخاری مخرب، به‌طور کامل از بین برود. این اتفاق بلافاصله با آتش‌سوزی در هسته ی رآکتور ادامه پیدا کرد که در حدود ۹ روز آلاینده‌های هوایی رادیواکتیو قابل ملاحظه‌ای را وارد هوا کرد. این آلاینده‌ها قبل از اینکه در نهایت در ۴ مه ۱۹۸۶ به‌طور کامل کنترل شود، به قسمت‌هایی از اتحاد جماهیر شوروی و غرب اروپا منتقل شد. معتبرترین پیش‌بینی‌ها، کل موارد مرگ و میر ناشی از آلاینده‌های چرنوبیل را از ۴۰۰۰ (زمانی که صرفاً سه ایالت از ایالت های شوروی سابق آلوده شده بودند) تا ۹٬۰۰۰۱۶٬۰۰۰ (زمانی که کل قاره ی اروپا درگیر شد) ارزیابی می‌کنند.
عملیات برطرف کردن نتایج فاجعه ی در نیروگاه چرنوبیل از تاریخ ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ تحت ریاست کمیسیون دولتی شوروی آغاز شد. این عملیات از نیمه ی دوم روز ۲۶ آوریل آغاز شد و تا سال ۱۹۹۱ ادامه یافت. در اولین گام یک منطقه ی انزوا در محدوده ی ۳۰ کیلومتری اطراف نیروگاه چرنوبیل تعیین شد. از ۲۷ آوریل سال ۱۹۸۶ حکومت اوکراین ساکنین شهرهای پریپیات و چرنوبیل، و روستاهای درونِ منطقه انزوای سی کیلومتری -حدود صد هزار نفر- را به خارج این محدوده انتقال داد.)
👇🏿