دکتر سید سلمان فاطمی

تمایزها و تفاوت ها، کلید بقا در کیهان مادی

انتخاب موجود سازگارتر در میان تفاوت های موجود، فرایند مداومی است که در جهان ما انجام می شود. هرچه تفاوت های میان موجودات زنده بیشتر باشد، دست طبیعت برای گزینش فرد سازگارتر بیشتر است.

تفاوت ها نه تنها عامل خطر نیست بلکه سیری دقیق در تاریخ تکاملی نشان می‌دهد، نبود تفاوت و تمایز، می‌تواند نسلی را منقرض کند. گونه هایی که تعدادشان زیر پنجاه فرد برسد در خطر انقراض به حساب می آید؛ یعنی وقتی تمایزها کم می‌شود و همه شبیه هم‌میشوند، نه تنها مشکلات حل نمیشود بلکه ممکن است گونه ای در خطر انقراض هم قرار بگیرد.

دیدگاه سنتی که بیان میکند همه ی بشریت امروز نتیجه ای از یک خانواده ی منفرد بوده اند، در برابر حقایق علمی چقدر دوام می آورد؟

آیا بشریت امروز ممکن است نتیجه ی بستر و خانواده ای با تمایزها و تفاوت های اندک بوده باشد؟ و آیا تداوم نسل های آینده بشری، بدون این تفاوت ها و تمایزها ممکن است؟

اگر دچار یک فاجعه ی طبیعی شویم که جز یک زوج از بشر، باقی نگذارد چه میشود؟

آیا میتوان زمین را مجددا از طریق فقط این ازدواج، ترمیم کرد؟ برای پاسخ به این سوال باید از چند جنبه بررسی کنیم:

اگر کاهش شدید تعداد بشریت به گونه ای باشد که فقط یک زوج باقی بماند، نسل اول همه خواهر برادر خواهند بود. و برای درک اهمیت این موضوع، لازم است به پروهش هایی مراجعه کنیم که بر کودکان چک اسلواکی انجام شد. نتیجه اینکه ۴۰درصد کودکانی که پدر و مادر با نسبیت درجه اول داشتند، دچار معلولیت شدید می شوند و ۱۴درصد نهایتا می میرند.

خطر مغلوب: recessive risk
این اصطلاح بیماری های ژنتیکی را بیان میکند که ما همه در ژنهای خاص، آن را با خود داریم. هر فرد بشری یک یا دو نسخه از بیماری های ژنتیکی را دارد که منجر به معلولیت می‌شود. این معلولیت یا بیماری وقتی آشکار می‌شود که فرد دو نسخه ی مشابه از همان ژن عامل را داشته باشد‌.

وقتی دو همسر، خویشاوند باشند در بسیاری موارد، نوعی معلولیت ایجاد می شود. برای نمونه معلولیت کوررنگی کامل، به میزان یک در هر ۳۳ هزار شهروند آمریکایی رخ می دهد. اگر پدر و مادر هر دو کوررنگ باشند احتمال درگیری نسل های آینده به کوررنگی، بسیار زیاد می‌شود.

این چیزی است که در جزیره یپینگیلاب می‌بینیم. در این جزیره ی مرجانی همه ی افراد فقط از ۲۰ نفر در قرن هجدهم ایجاد شده اند. در میان این اجداد، گروهی ژن کوررنگی را با خود داشتند و به دلیل این اندوخته ی ژنتیکی اندک، امروز همه ی ساکنان این جزیره مبتلا به کوررنگی کامل هستند.

نسبتی که فرد ژنهای مشابهی از والدین دارد، هر چه بالاتر باشد فرصت ابتلای او به معلولیت بیشتر است.

ازدواج با نزدیکان باعث کاهش قدرت باروری اسپرم می شود و حدود ۴۰ درصد باروری کاهش می یابد و این میتواند منجر به کاهش شدید تعداد افراد شود.

این کاهش افراد inbeering depression خوانده میشود.

ایمنی و کاهش تنوع ژنتیکی:

تنوع ژنتیکی زیاد به افراد اجازه میدهد در برابر خطرات آینده از خود حمایت کنند و سلاح ما در برابر خطرات آینده، سیستم ایمنی است. همه ی موجودات، رویکردشان ازدواج با کسانی است که سیستم ایمنی متفاوتی دارند حتی ما انسان ها!

برای نمونه، ازدواج ما با نئاندرتال در گذشته سبب شد انسان ها دچار تکامل و ارتقای سیستم ایمنی شوند. گوشه گیری گروه اندکی از بشریت و ازدواج درونی آنها با هم منجر به معلولیت ها و اختلالات فراوان و خطرناک ژنتیکی شد و اگر این گونه ی خاص از بشریت با فشار و چالش مهمی مواجه شود- به طوری که لازم باشد همه ی زمین دوباره از یک زوج بازسازی شود- این فقط منجر به اختلافات در جنس بشری نمی‌شود بلکه ما را به گونه ی دیگری تبدیل می‌کند.

از نظر علمی برای بازسازی جمعیت بشری بدون معلولیت و مشکلات مهم ژنتیکی به چند نفر نیاز داریم؟

اساسا به پنجاه نفر نیاز داریم که بتوانند زاد و ولد کنند تا از کاهش شدید در تعداد آنها جلوگیری شود و به ۵۰۰ نفر نیاز هست تا بتوانیم سازگاری پیدا کنیم و تا امروز برای پژوهش ها و لیست موجودات در خطر انقراض در سازمان حفظ محیط زیست در سازمان ملل متحد با این تعداد، تعامل و کار شده است.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10157753921942687&id=282382012686