دکتر سید سلمان فاطمی

نیایش، سخن گفتن با جهان و مدیتیشن، گوش دادن به آن است.
(مراقبه یا مدیتیشن، تمرکز بر بخشی از امواج موجود در محیط و تلاش برای حذف امواج دیگری است که وجود دارد ولی پارازیتی طبیعی در برابر شناخت است. این تلاش، هرچند می تواند در جهت درک برخی از حقیقت کیهان سودمند باشد ولی تمرکز بر بخشی از کیهان در قالب ظرف وجودی ناظر یا شنونده است و با این تمرکز، بخشی از حقیقت از نگاه ناظر دور می‌ماند و این دور ماندن، تلاشی در جهت نزدیک شدن است؛ دور ماندن از بخشی از حقیقت در جهت نزدیکی به بخش دیگری از حقیقت.
این، تلاشی ارزنده است ولی ناظر را از بخشی از حقیقت دور می کند. اینجاست که باید به ناقص بودن ادراک ناظران و دانشمندان اقرار کرد.)
زبان و تکلم، فقط شلوغ کردن نیست؛ بلکه بخش مهمتر آن، درک و شنیدن از محیط اطراف است.
بیش از آنکه تکلم با بخش سخن گفتن، تاثیر داشته باشد، شنیدن از محیط، سودمند است.
برای تاثیر گذار بودن، باید قبل از سخن گفتن و رفتار، خوب شنید و با محیط اطراف خود آشنا شد.

اجزای کیهان، حقیقت در قالب ظرف های شناختی ناظر هوشمند است؛ از این رو تصور تمایز حقیقی میان اجزا و حقیقت وجود ندارد بلکه آنچه اجزا را از هم متمایز می کند ظرف ادراکی ناظری است که بر اساس نیازهای تکاملی و در جهت سازگاری با قوانین موجود در جهان، با ابزار هوشمندی خود می‌بیند و حس می کند.
https://www.facebook.com/groups/901761743520534/permalink/1810172682679431/?mibextid=Nif5oz👇🏿