دکتر سید سلمان فاطمی

منابع انرژی از منابع نهفته ی زیر زمین مانند نفت و گاز تا محصولات ابزار هوشمندی (مغز)برای تولید انرژی پاک- قسمت دوازدهم

آیا همجوشی هسته ای تغییرات آب و هوایی را متوقف میکند؟
Can Nuclear Fusion Put the Brakes on Climate Change?
By Rivka Galchen
October 4, 2021

ایتون کولی رییس موسسه انرژی اتمی انگلستان می گوید: اکنون باید دوباره کوشش کنیم انرژی را با همجوشی به دست بیاوریم و یاد بگیریم سوخت های فسیلی را در درون زمین باقی بگذاریم تا تمدن ما حفظ شود. این کاری ساده است.
آرتور ادینگتون میگفت: بهتر است پرواز کنیم و در اوج پرواز، متوجه شکست ایده های علمی شویم به جای آنکه بنشینیم و کوششی برای پرواز نداشته باشیم.
سوخت های ارزان و در دسترس که از زیر لایه های زمین به دست می آید، سبب کم شدن تلاش ها برای تولید انرژی های پاک است. صاحبان کارخانه ها و صنایعی- که به کمک سوخت های فسیلی ارزان میچرخند- حاضر به کم کردن سود خود و تلاش برای تولید انرژی های پاک با هزینه های زیاد تولید، نیستند. با این سودمداری و بی توجهی به طبیعت، میتوان به سختی مسیر تولید این انرژی های پاک پی برد برای نمونه دانشمند فیزیک پلاسما موگارد میگوید: M.I.T نتوانست بودجه ی آن را تامین کند و دستگاه همجوشی او نیمه تمام ماند. او می گوید: همان زمانی که این دستگاه و اهرم درخشان و بزرگ آن را ساختیم، بودجه ی تحقیقاتی ما قطع شد. این ماده ی فوق رسانا میتوانست همجوشی را پیش ببرد.
بگذارید بگوییم تو همه زندگی دوران بلوغ خود را در تلاش برای ایجاد سوختی بدون کربن گذرانده ای تا برای یک سال به یک خانواده سوختی مانند آب بدهی و تو لحظاتی را داشته ای که کاملا مطمئن بوده ای موفق می شوی.
بگذارید بگویم تو هرگز احمق نبوده ای. به همین علت بسیاری از فیزیکدان ها در مورد همجوشی هسته ای کار می کنند. برای رسیدن به این هدف آنها می بایست روشی را برای گرم کردن ماده تا درجه حرارت بالاتر از مرکز خورشید ایجاد کنند؛ آنقدر گرم که اتم ها تا حد یک ابر ذرات باردار، به نام پلاسما ذوب شوند. آنها این کار را کرده اند!
آنها می بایست محفظه هایی را ایجاد کنند که بتواند این پلاسما را حمل کند. این کار را هم با ساختن بطری هایی بیرون از میدان های مغناطیسی قوی انجام دادند. وقتی آن بطری های مغاطیسی ترشح کرد آنطور که یکی از دانشمندان توصیف میکند نگه داشتن پلاسما در بطری مغناطیسی مانند بسته بندی ژل در ریسمان است و سریعا از میان می رود. آنها می بایست راه حل مبتکرانه ای پیدا می کردند و آنها با هم این کار را کردند.
طی دهه ها در پژوهش روی همجوشی هسته ای، دانشمندان و مهندسان، دونات های فلزی و مارپیچ های Gehryesque را ساختند. آنها پلاسما را با لیزر فشرده کردند و وسایل اتصال و همجوشی را در پارکینگ ها بنا نمودند. برای سی و شش سال آنها در حال طراحی و ساخت وسیله ی همجوشی آزمایشی بوده اند.
بحران آب و هوایی در حال توسعه، همجوشی هسته ای را بیش از آنکه یک طرح زیرکانه بداند، لازم و ضروری می داند. انرژی خورشیدی هر سال سودمندتر و ضروری تر میشود و این خودش نیازمند کارخانه هایی است که با قدرت گاز، کار می کنند. در مورد انرژی بادی همینطور است.
قدرت هسته ای سنتی معمولا غیرسودمند در نظر گرفته میشود؛ تسلط بر کربن- که به عنوان مسواک آسمان در نظر گرفته میشود- مورد بحث است.(در مورد کپچر کربن و فتوسنتز مصنوعی توصیه می شود به مقاله های منابع انرژی از منابع نهفته ی زیر زمین مانند نفت و گاز تا محصولات ابزار هوشمندی (مغز)برای تولید انرژی پاک- قسمت های دهم و یازدهم، در همین کانال مراجعه شود.) ولی پس از آنکه تو قدرت انفجاری یک بمب را بر اساس تی ان تی، در تسلط خود بگیری جایی برای ترس از نیروی هسته ای وجود ندارد. همه ی این وسایل برای رسیدن به زدودن کربن توسط گروه هایی مانند پانل بین المللی تغییرات اقلیمیوضع شده است ولی بر اساس آن اهداف حتی وقتی این وسایل با هم همراه شود ناکافی خواهد بود.
همجوشی رویای انرژی پاک، باقی خواهد ماند. همجوشی از نظر تئوریک عوارض خطرناکی ندارد.سیاره ی ما سوخت های اولیه ی کافی برای همجوشی دارد: هیدروژن سنگین و هلیوم- که در آب دریا یافت میشود و برای 30 میلیون سال در آنجا وجود داشته است. همجوشی نیازمند پیشرفت زیادی در باطری ها نیست و موقع نیاز در دسترس خواهد بود و اگرهمه ی جزییات را بدانیم و به کار ببریم هرگز فوکوشیمای دومی، ایجاد نخواهد کرد. جزییات، بسیار پیچیده است و افرادی که کار میکنند تا این جزییات را بیرون بکشند دچار چند تنگنا هیتند: نداشتن ایمان به این کار و نداشتن بنیان و پایه ی درست.

همجوشی آنطور که اکنون وجود دارد در برنامه های جدید سبز(برای سلامت طبیعت) وجود ندارد. در سال 1979 مرکز تحقیقات انرژی آمریکا مطالعه ای را انجام داد تا پیشبینی کند با چه سرعتی همجوشی هسته ای میتواند به واقعیت تبدیل شود. طبیعتا این وابسته با مقدار پولی است که در این زمینه صرف خوهد شد. صرف حدود نه میلیون دلار امروز که بالاترین تلاش سودمند مطرح شده است در جهت بر پا کردن انرژی همجوشی تا سال 1990 بود. مقیاس تا یک میلیون دلار در سال، کاهش یافت و این سبب شد مطالعه هرگز به همجوشی نرسد!
استیون کولی فیزیک دان انگلیسی این مطلب را بیان میکند.
دنیس وایت مدیر 57 ساله ی مرکز علوم پلاسما و همجوشی در M.I.T میگوید:
واقعیت اینکه من بسیار احساس ناامیدی میکنم. و این احساس را در دانش آموزان خود هم شاهد هستم.
در سال 2013 بنیاد سازمان انرژی در M.I.T بدون آنکه علت آن مشخص باشد، دستگاه آزمایشی همجوشی را تعطیل کرد. عرصه ی همجوشی هسته ای در کل هنوز در حال پیشرفت است ولی کند پیش میرود. ایتر دستگاهی که در جنوب فرانسه برای همجوشی ساخته شد و هدفش رسیدن به انرژی همجوشی تا سال 2035 است، بسیاری از فیزیک دان های پلاسما اطمینان دارند کار خواهد کرد ولی وایت فهمید این دستگاه در زمان عمر او و حتی دانشجویانش به نتیجه نخواهد رسید.
ایتر از نظر علمی، جالب است ولی از نظر اقتصادی جالب به نظر نمی رسد و به تولید عمومی انرژی، سودمند نخواهد رسید او در جوانی مقاله ای در مورد انرژی بی نهایت با اتصال دو اتم به هم نوشت. این حالت در ستارگان رخ میدهد.
او میگوید: من به یاد می آورم مقاله برگشت داده شد و معلم به من گفت شغلی خوب ولی بسیار پیچیده!
بعدا او وارد دانشگاه فیزیک و مهندسی ساسکاچوان شد و در دانشگاه کوئبک به عنوان فیزیکدان پلاسما در آزمایشگاه همجوشی مشغول شد. او میگوید: من در آنجا مشغول کار بر توکاماک شدم و این دستگاهی است که برای همجوشی استفاده میشود. او اکنون در M.I.T آمریکا و در کلاس طراحی مهندسی برای دانشجویان تدریس میکند.

او ادامه میدهد: هدف من این است که دانشجویانم فقط با سوالات علمی مواجه نباشد بلکه با سوالات تکنولوژیک هم مواجه شوند. در سال 2008 از دانشجویان خود خواست، ماشینی را طراحی کنند که هلیوم را بدون هیدروژن، پمپ میکند. در بیشتر طراحی های همجوشی، سوخت اصلی، هیدروژن است و هلیوم به عنوان خاکستر واکنش است.
: هلیوم یکی از سخت ترین موادی است که به صورت دوره ای پمپ می شود زیرا بسیار ساکن است سال بعد اتفاقی افتاد که سبب شد وایت دوباره علاقه مند به ادامه پژوهش های همجوشی هسته ای شود.
او می گوید: همکار منلسلی چیز ی شبیه ذخیره ساز محتوا از یک نوار کاست را ارائه کرد. این یک ماده ی جدید بود؛ روبان هایی از فوق رسانای دارای دمای بالا. فوق رساناها موادی هستند که مقاومت کم یا ناچیزی در برابر جریان الکتریسیته دارند به همین دلیل آنها در دیدگاه نظری آهنرباهای الکتریکی سودمندی هستند.
آهنرباها کلید اصلی در توکاماک می باشند.
فوق رساناهای داغ امکان جدیدی را می گشاید همانطور که داغ کردن های بسیار بالای فلز و ... ، امکانات زیادی را در قرن نوزدهم فراهم کرد. ماده ی فوق رسانا که همکار وایت، ابداع کرد به صورت نظری می تواند آهنربای سودمندتری در مقایسه با آنچه قبلا موجود بود فراهم کند و این، سبب وسایل همجوشی کوچکتر و توانمندتری میشود.

وایت میگوید هر زمان که تو میدان مغناطیسی را دو برابر کنی، حجم پلاسمای مورد نیاز برای تولید همان مقدار انرژی، تا شانزده برابر کاهش می یابد. همجوشی زمانی رخ میدهد که پلاسمای ذخیره شده تا بیش از صد میلیون درجه گرم شود. وایت از همکار خود خواست از این ماده ی جدید استفاده کند تا کارخانه ی نیروی همجوشی هسته ای تا میزان 500 مگاوات بسازد و این برای یک شهر کوچک کافی است. در طراحی آنها توکاماک، شبیه دونات در مرکز بود. آنها دستگاه خود را وولکان نامیدند

علایق آنها، به ابداع دستگاهی به نامآرک منجر شد. آرک از نمک معمولی استفاده میکند تا حرارت را به دریچه ی الکتریکی منتقل کند. این دستگاه بعدا توسعه و ارتقا پیدا کرد و به دستگاه های SPARC تبدیل شد
محدودیت های خاصی برای این دستگاه ها وجود داشت ولی وایت می گوید: این محدودیت ها از نظر مهندسی است و از نظر علمی، این کار شدنی است. خورشید ما یک ماشین هم جوشی است و دیگر ستارگان هم، اینگونه هستند. آرتور ادینگتون بیان می کرد چهار اتم هیدروژن کمی بیش از یک هلیوم، وزن دارد. اگر چهار هسته ی هیدروژن با هم ترکیب شود و در چند مرحله هلیوم شکل بگیرد، کمی از ماده و جرم از میان می رود و این ماده و جرم از دست رفته، به مقدار زیادی از انرژی تبدیل میشود و این بر اساس فرمول E=mc2 است.( با اجتماع 4 هیدروژن یک هلیم تولید میشود جرم یک هیدروژن 1/008 است جرم یک هلیم هم 4/003 است با اجتماع 4 هیدروژن جرم هیدروژن ها 4/032 میشود که با جرم هلیم 0/029 فرق دارید که این این میزان جرمی است که ناپدید شده و در واقع به انرژی تبدیل شده) بر اساس آن فرمول اگر تو توپ بیسبال را تبدیل به انرژی خالص کنی، میتوانی شهر نیویورک را برای دو هفته انرژی بدهی!
شاید آن فرایند یعنی همجوشی هیدروژن به هیدروژن و تولید هلیوم باعث تولید مقدار فوق العاده ای از انرژی شود و این دلیل روشنی خیره کننده ی و طولانی خورشید و دیگر ستارگان است. ادینگتون میگفت: بهتر است پرواز کنیم و در اوج پرواز، متوجه شکست ایده های علمی شویم به جای آنکه بنشینیم و کوششی برای پرواز نداشته باشیم.
وقتی تولید انرژی هسته ای مطرح میشود در کنار همجوشی، شکست هسته ای هم هست. در شکست هسته ای که از اورانیوم یا پلوتونیم ایجاد میشود مواد زاید زیادی تولید میشود که برای صدها یا هزاران سال، پرتوهای رادیواکتیو می سازد. در حالی که اندک ماده ی زاید ناشی از همجوشی فقط برای چند دهه باقی میماند.
هرچند ادعاهایی درمورد همجوشی به سبک های مختلف در سالهای گذشته مطرح شده است تکرار آن آزمون ها ممکن نشده است. زاچ هارت ویگ که اکنون پروفسور علوم و مهندسی هسته ای در M.I.T و بخش ARC/SPARC است میگوید: بزرگترین مشکل در همجوشی، این ادراک و احساس است که که همجوشی یک جوک است
میکاییل مائول پروفسور فیزیک کابردی در دانشگاه کلومبیا میگوید: تلاش ها برای همجوشی از طریق گرم کردن هیدروژن تا دمای بالاتر از خورشید از سال 1983 آغاز شده و تا 1997 نتایج جالبی داشته است. او میگوید: امروز یک زمان حیرت زا است. و ما از کسانی خواهیم بود که این چالش را حل میکند
ولی در دهه ی نود، دوباره قیمت نفت کاش یافت و مطالعات همجوشی رو به کاهش گذاشت. ایتون کولی رییس موسسه انرژی اتمی انگلستان می گوید: اکنون باید دوباره کوشش کنیم انرژی را با همجوشی به دست بیاوریم و یاد بگیریم سوخت های فسیلی را دردرون زمین باقی بگذاریم تا تمدن ما حفظ شود. این کاری ساده است.
باب مومگارد فیزیکدان پلاسما از اوماها در مورد تلگراف بین دو طرف اقیانوس اطلس در سال 1858 و پایه ریزی جننتک در سال 1976 سخن گفت. او مهندسی را در دانشگاه نبراسکا با گرایش به فیزیک مطالعه کرد.
در سال 2008 مومگارد در آزمایشگاه طراحی سخت افزارهای کامپیوتری کار میکرد. او میگوید: من با خود فکر کردم بسیار خوب! زمان درایوهای سخت گذشته و این درایوها در حال مردن است. من باید کار دیگری کنم. او برنامه هایی را در فیزیک اجرا کرد. او در استانفورد پذیرفته شد و در آنجا توانست به سوالات کیهان شناسی و ماده ی تاریک بپردازد، همچنین در M.I.T.’s P.S.F.C مشغول شد و در آنجا می توانست در مورد همجوشی هسته ای تحقیق کند.
او میگوید: گاهی من در مورد روشی- که بتواند شرایط نامناسب اقلیمی را برگرداند- فکر میکنم.
او دانشجویی روی یک پروژه ی ناتمام بود. M.I.T نتوانست بودجه ی آن را تامین کند و دستگاه همجوشی او نیمه تمام ماند. او می گوید: همان زمانی که این دستگاه و اهرم درخشان و بزرگ آن را ساختیم، بودجه ی تحقیقاتی ما قطع شد. این ماده ی فوق رسانا میتوانست همجوشی را پیش ببرد.

در سال 2015 موسسه ی انجمن مهندسان الکترونیک و الکتریسیته برای مهندسی همجوشی در اوستین تگزاس بر پا شد. بسیاری از اعضای کلیدی انجمن فیزیک دان های پلاسمایی در آنجا بودند و در آنجا دو نوع گفتگوی ارزشمند انجام شد.
اول به وسیله ی فیزیکدان استرالیایی گونتر جانشیتز بود که نه فقط صدایش بلکه قیافه ی او، شبیه آرنولد شوارتزینگر بود. او دستگاه همجوشی خوددمورا معرفی کرد که دو برابرایتر بود و 5 گیگابایت انرژی تولید میکرد. طرح او میتوانست در بیست سال ساخته شود. دمو، به نظر میرسید رسیدن به انرژی ناشی از همجوشی را برای ما به یک واقعیت تبدیل کند.

دوم: دنیس وایت ارائه ی خود را روی آرک گذاشت. او بیان کرد این پروژه میتواند انرژی ناشی از همجوشی را تا سال 2025 تولید کند و تا سال 2030 انرژی همجوشی را به کابل های برقی متصل کند. دمو در حدود سی میلیون دلار و آرک در حدود یک میلیون دلار هزینه داشت.
میدان مغناطیسی قدرتمندی که به وسیله ی H.T.S ایجاد میشد باید به اندازه ی خیلی کوچک و قابل استفاده تبدیل میشد. این برنامه ها میتوانست عوارضی هم داشته باشد.
آیا H.T.S حقیقتا میتواند یک اهرم درخشان برای پیشبرد همجوشی هسته ای باشد؟
وایت و همکاران او شروع به نوشتن مقاله ای برای بیان چگونگی ساخت SPARC و ARC و تبدیل آن به واقعیت کردند. طراحی بعدی وایت، ماشینی بود که میتوانست تا صد میلیون گیگ انرژی تولید کند؛ این حتی از چیزی- که گروه در اوستین مطرح کرده بودند- بیشتربود. وایت در اینجا همجوشی و ادغام هسته ای مقدس خود را میدید.
گروه M.I.T تحقیقات خود را بر ARC/SPARC ادامه داد
پس از دو سال تحقیقات و کارهای آزمایشگاهی و صحبت های رویایی،, SPARC پروژه ای در ارتباط با M.I.T شد( تحقیقات C.F.S در M.I.T)
برخی بنیانگذاران C.F.S کمپانی های انرژی در اروپا و برخی جمعیت های انسان دوستانه ی خیریه هستند. تا سال 2021 این شرکت، بیش از پنجاه متخصص را از SpaceX و Tesla جذب خود کرده است. مرکز همجوشی و علوم پلاسما در قسمت خارجی M.I.T قرار دارد که در فاصله ی چند دقیقه پیاده روی تا شرکت های مدرنا و فایزر است. در ماه مارس، وایت و مومگارد با من ملاقات کردند. من از آنها در مورد کارهایی که در حال انجام است پرسش کردم.
این پژوهش ها بر میدان های مغناطیسی کار میکند. تسلط بر میدان های مغناطیسی پیشرفت بزرگ تکنولوژی امروز را سبب شده است. این همه ی تکنولوژی امروز از درک ما نسبت به کنترل میدان های مغناطیسی به دست آمده است و میدان های مغناطیسی از معادله ی ماکسول و فارادی آمده است و ما این تمدن شگفت انگیز را درست کرده ایم.
آریستوتل می گوید: مغناطیس، روح درون سنگ است و از مغناطیس امروز در مکان یابی کشتی ها، هواپیماها و قطار و تصویر برداری درون بدن انسان استفاده میشود. در سال 1951 فیزیکدان لیمان اشپیتز پیشنهاد داد که میدان مغناطیسی میتواند مانند یک بطری عمل کند که درون آن پلاسمایی هست که فشار و دما را درون ستاره بازسازی میکند. آهنرباها از آن زمان بخش مرکزی مطالعات همجوشی بوده اند.
مومگارد و وایت فضاهای آزمایشگاه خود را توصیف میکنند.
بخش اول مانند یک میز مخصوص در اتاق کتابخانه است. دیوار دور اتاق، بورد کنترل اولین وسیله ی همجوشی در M.I.T است. میز مخصوص تصویری از پلاسمای عمومی میگیرد: خورشید، روشن کردن نورهای شمالی، همجوشی مغناطیسی و نوشته ی علامت نئونیبازکن.

روی میز یک لوله ی شیشه ای توخالی با سیم پیچ مسی دراطراف آن است. سیم جوری تعبیه شده است تا جریان از آن بگذرد و لوله ی شیشه ای، روی یک صفحه ی فلزی آویزان است. تو شاید توضیحی را از کلاس یبیرستان به یاد بیاوری: جریان الکتریکی از درون یک سیم پیچ، ایجاد میدان مغناطیسی میکند. مومگارد گفت: میتوانی آن را روشن کنی. با زدن تکمه، سر و صدایی شروع میشود. مومگارد گفت: این صدای کشنده ای است که هوا را از لوله بیرون میکشد. او دریچه را چرخاند و مقدار بسیار کمی از هیدروژن را به درون لوله فرستاد و یک نور درخشنده ی صورتی و غلیظ در درون لوله پیدا شد. میدان مغاطیسی که پلاسمای صورتی دارد در فضای خلا بین شیشه و نور، قابل مشاهده بود. مومگارد گفت: این رنگ صورتی پلاسمای فوق داغ است.| این حدود 1000 درجه ی سانتیگراد است ولی شیشه را لمس کن. آن سرد بود. او گفت: اکنون سیم مسی را لمس کن آن گرم بود ولی داغ نبود. گرمای سیم مسی به دلیل مقامت نسبی آن در برابر جریان الکتریسیته است زیرا مس، نیمه رسانا است. و بخشی از انرژی به گرما تبدیل میشود. فوق رساناها گرمایی تولید نمی کنند
این عجیب بود که پلاسمای صورتی با این درجه حرارت و روشنایی، خطرناک نیست.
آیا اگر کمی از آن، بیرون بریزد نتایج وحشتناکی نخواهد داشت؟ مومگارد کمی دریچه را باز کرد تا کمی هوا وارد شود پلاسما از بین رفت. وایت میگوید مردم در مورد همجوشی مانند شکستن مواد رادیواکتیو فکر می کنند ولی همجوشی بر خلاف شکست هسته ای، فرایندی ظریف است؛ مانند یک شمع در هوای آزاد است و هر چیز حتی تنفس یک فرد، آن را خاموش می کند. بیشتر چیزی که مومگارد و وایت در P.S.F.C نشان دادند بخش استاندارد علم همجوشی است.
بطری مغناطیسی یک عقیده ی قدیمی است و پلاسما رایجترین شکل ماده است. پلاسما وضعیتی است که 99.9 کیهان در آن است. دانشمندان پلاسما بطری های مغاطیسی را دهه ها مطالعه کرده اند. آنچه در نگاه فیزیکدان پلاسما در مورد همجوشی دشوار به نظر میرسد اینکه چگونه تریتیوم تولید میشود و وارد چرخه می گردد؟
چگونه الگوهای قرارگرفته در لبه، پیشبینی و محاسبه میشود؟
آیا محاسبات کوانتومی، مطالعه ی امواج الکترومغناطیس را در پلاسما ممکن میکند؟
برعکس بیشتر چیزی که درمورد پلاسما برای فرد غیرمتخصص دشوار به نظر میرسد پلاسمای فوق داغ، بطری های مغناطیسی و مارپیچ های چنبره ای است و همه ی اینها از نظر یک فیزیکدان همجوشی مانند نان و کره است!

وایت میگوید: انرژی همجوشی به نظر خیلی کسل کننده است ولی این، منبع قدرتمند حرارت خواهد بود. مومگارا اضافه میکند: ما حرارت را از زمان جیمز وات به الکتریسیته تبدیل می کنیم.
شگفت ترین بخش پژوهش، مغناطیس H.T.S است و این باعث بزرگترین تردید در جامعه ی علمی شده است. من در مورد ماده ای که بر چنین میدان مغناطیسی قدرتمندی فشار وارد میکند دچار شگفتی هستم ... مغناطیس H.T.S در توکوماک های آینده استفاده خواهد شد ولی من تصور میکنم با میدان مغناطیسی ضعیفتری کار کند.
مومگارد می گوید: بیشتر انتقاداتی که وجود دارد در مورد علم این پروژه نیست بلکه در مورد زمان آن است. مغناطیس درون ایتر حدود سی سال طول کشیده است. SPARC هجده مغناطیس H.T.S خواهد داشت که هر کدام از 16 پنکیک درست شده است.

دکتر سید سلمان فاطمی . نورولوژیست, [11/23/2021 10:20 AM]
در حال حاضر نزدیک به بیست موسسه ی مطالعاتی بر روی همجوشی وجود دارد (قبلا در مورد توکاماک چینی خورشید مصنوعی چینی مطلبی در همین کانال بیان شد.)
کارمند دیگر C.F.Sجوی دان است. او 35 ساله است و در M.I.T کار میکند. هدف اصلی دان، تولید مغناطیس هاست. او میگوید: وقتی آنها مرا استخدام کردند گفتند مشکل علمی وجود ندارد و فقط چالش های مهندسی در این مسیر باقی مانده است. تو نمیتوانی قوانین فیزیک را تغییر دهی ولی چالش مهندسی قابل حل است.
دان کار خود در SpaceX متفاوت از کار در C.F.S نمیداند. او اعتقاد دارد همه ی پروژه ها در ابتدا با شکست مواجه میشود ولی نباید از شکست ترسید و شکست مقدمه ی پیروزی است
او و تیمش در حدود 3 سال روی مغناطیس کار کرده اند. آهنربای آنها در حدود 20 درجه ی کلوین سرد شده است و هوای درون آن به داخل خلا فرستاده میشود. هدف برقرار کردن جریان درون آن است تا میدان مغناطیسی تا حد 20 تسلا ایجاد کند.(مغناطیس آشپزخانه در حدود 0.001 تسلا و در M.R.I در حدود 1.5 تسلا کار میکند. مغناطیس قطارهای پرسرعت در حدود پنج تسلا است.)
دان در کار خود موفق شد. او می گوید: ما علم را ثابت کردیم تصور میکنم ما باعث ایجاد تفاوت شده ایم. وقتی مردم از من می پرسند چرا همجوشی؟ اینطور تصور میکنم: این راه حلی در مقیاس و اندازه ی مشکل و چالش کنونی است.(یعنی به همان اندازه ی چالش و مشکل، بزرگ و پر اهمیت است.)
ولی هنوز تا رسیدن همجوشی به داخل آشپزخانه ی شما راهی طولانی باقی مانده است.
آیا این دستگاه ها پلاسما را برای دوره ی طولانی نگه میدارد؟ آیا فشار کار خود دستگاه را خراب نمی کند؟
در زمان برادران رایت، ویلبرور ادعا میکرد کمتر از هزار سال دیگر انسان پرواز خواهد کرد ولی دو سال بعد هواپیمای برادران رایت به پرواز درآمد!

https://www.newyorker.com/magazine/2021/10/11/can-nuclear-fusion-put-the-brakes-on-climate-change?fbclid=IwAR0XnTunayt6jYsc5bA7q9md4hWz_ESxlXFf4e8oEnHHesTQ5qXVK6PCSPg