دکتر سید سلمان فاطمی

تو به آرامش و سکون نیاز داری تا محک و مبنایی برای چرخش، داشته باشی👇

دکتر سید سلمان فاطمی . نورولوژیست, [11/12/2022 9:40 AM]
(در یک فراکتال بی نهایت از چرخش، چگونه تو مرکز را تعیین میکنی؟
هر نقطه، مرکز است. تو مرکز جهانی هستی که جهان را از مرکز تو مشاهده میکند!
در فراکتال- هر جا را تو نقطه ی مشاهده در نظر بگیری- آن، نقطه ی مرکزی می شود که تو از آن، جهان را می بینی. آن نقطه ی آرامش، به عقب بر میگردد.
چرا تو آرام و ساکن هستی؟
چون اکنون در آن نقطه، همه ی چرخش جهان، مهار میشود...
تو به آرامش و سکون نیاز داری تا محک و مبنایی برای چرخش، داشته باشی... و علت ایجاد و رخداد تکنیگی همین است.
منحصر به فرد بودن، نقطه ای است در مرکز تجربه ی تو از جهان؛ نقطه ی آرامش که تو جهان را از آن، مشاهده میکنی.) نسیم هرمیان

“In an infinite fractal of rotation, how do you define the center?” Each point is the center. You are the center of the universe observing the universe from your own center. Wherever you choose an observation point in the fractal, that point becomes the center from which you observe the universe. That point of stillness comes back. Why are you still? Because at that point right now, the whole spin of the universe is cancelled.. You need stillness to have a benchmark for rotation... And that's how singularity happens. Uniqueness is the point at the center of your experience of the universe, it is the point of stillness from which you observe the universe.
- Nassim Haram
توضیحات:
فراکتال: فراکتال(به انگلیسی: Fractal)، ساختاری هندسی است که با بزرگ کردن هر بخش از این ساختار به نسبت معین، همان ساختار نخستین به دست می آید. به عبارت دیگر فراکتال، ساختاری است که هر بخش از آن با کل‌اش همانند است. فراکتال از دور و نزدیک یکسان دیده می‌شود. به این ویژگی خودهمانندی می گویند.)مرکز چنین ساختاری با توجه به قدرت نگاه و دید، تعیین میشود. هر نقطه در این مجموعه، از دید ناظری که دید قویتری به عمق نقطه داشته باشد، مشابه کل مجموعه است. یعنی هر جزء از این ساختار، خودش ساختاری از هزاران جزء دیگر مشابه خودش است. یعنی هر نقطه، مرکز این مجموعه، است ولی نه از دید کسی که قدرت دید محدودی دارد بلکه از دید کسی که میتواند در عمق ذرات، سیر کند و حقیقت آن را ببیند.)
اگر ساختار جهان- آنطور که بسیاری از پژوهش های نوین نشان می دهد- ساختاری فراکتال باشد، هر بیننده و ناظر بر جهان، به عنوان جزوی از کیهان، خودش جهانی است که می کوشد بر کل، نگاه کند و از دید ناظری که قدرت تحلیل بالایی دارد، هر ذره خودش جهانی از میلیون ها ذره ی دیگر است و این فرایند تا بی نهایت ادامه می یابد.
این ذرات، فقط از دید ناظران کوتاه نگر، ذره محسوب می شود ولی اگر به عمق آن، نظر شود، هر کدام از این ذرات، جهانی است که میتواند بر اجزای دیگر بنگرد. (نگاه شود: مقاله ی تداخل مرزها و صفات با بینهایت فاقد مرز و صفتدر همین کانال)
ناظر، فقط انسان دارای هوشمندی قابل درک، نیست بلکه هر ذره، در این سیستم جزوی هوشمند است که بر سیستم خود و سیستم های بیرون می نگرد.
نگاه از درون مجموعه و سیستم با نگاه از بیرون مجموعه، متفاوت است.
آنچه گاهی از درون مجموعه، حس نمیشود، با نگاه از بیرون مجموعه، کاملا قابل لمس خواهد بود.
برای نگریستن و دیدن تمایزها و تفاوت های حقیقی، باید از بیرون مجموعه نگاه کرد. آرامش و سکون نسبی، هر چند تمایزها را در نگاه بر اجزای بیرون مجموعه، واضح و روشن می کند ولی درون مجموعه را از دید ناظر درونی، بدون تمایز و تفاوت میکند زیرا در درون مجموعه، همه ی اجزا به یک نسبت در حال حرکت و تکاپو هستند.

دکتر سید سلمان فاطمی . نورولوژیست, [11/12/2022 9:40 AM]
به این ترتیب بسیاری از حقایق، درون مجموعه مخفی می شود و موجودی که آرامش نسبیش به او دیدی محدود در درون مجموعه میدهد، در نگاه بر تکاپوی بیرون مجموعه، در ظرف وجودی خویش بسیاری از حقایق را می بیند.
این نقطه ی آرامش(تکینگی شخصی)لازم است تا محکی برای ارزیابی جهان باشد ولی این آرامش، نسبی و محدود به درون مجموعه است.
همه ی جاذبه ها، در درون مجموعه، میتواند تبدیل به این تکینگی شود و فرد را از آن نقطه یِ آرامش، ناظرِ بر جهان کند و ما هستیم که این نقطه ی تکینگی را بر می گزینیم. گروهی نقطه ی تکینگیشان، اجزای حقیر و گروهی، نقطه ی تکینگی شان اجزای بزرگ و عظیم است و گروهی اساسا در بند جاذبه ها و نقاط تکینگی نیستند.
خدایا من در بی نیازی خود، فقیرم پس چگونه در فقر خود، فقیر نباشم؟! خدایا من در علم خود، نادانم پس چگونه در نادانی خود، نادان نباشم؟!
إِلهِی أَنَا الْفَقِیرُ فِی غِنای فَکیفَ لَاأَکونُ فَقِیراً فِی فَقْرِی؟! إِلهِی أَنَا الْجاهِلُ فِی عِلْمِی فَکیفَ لَاأَکونُ جَهُولاً فِی جَهْلِی؟!
و گروهی راضی به بی نیازی و علم خویشند و گروهی حتی به بی نیازی و علم خویش راضی نیستند. جاذبه ها و تکینگی های ناشی از آن، سدی در برابر گروهی است و گروهی از همه ی این سدها می گذرند و این نقطه ی تکینگی جاذبه های ما است که جهان را از آن، مشاهده می کنیم.
قفس ها را بشکن و در فضای آزاد و رها تنفس کن؛ تو انسانی و در بند هیچ حقارتی نیستی.
انسان، کلمه ی برتر خداست.

برخی توضیحات دکتر سلمان فاطمی نورولوژیست
https://www.facebook.com/.../a.101741391.../542735270659433/ See less