دکتر سید سلمان فاطمی

اساس انسان، اندیشه و باور اوست ولی آیا باور و اندیشه بدون نمایش آن، در قالب گفتار و رفتار، نمود و جلوه ای دارد ؟
اندیشه و باور در قالب رفتار و گفتار، جلوه گری میکند به طوری که باور بدون جلوه گری، چیزی جز خورشیدی بدون تابش نیست. ولی نمایش باور و تفکر، همیشه مطابق با آن باور و اندیشه نیست. چه بسیار باورها که به دلیل سختی های اجرای آن، خاموش میماند و یا نمایش آن، جز در قالب گفتار و شعر و شعار نیست.
این باورها معمولا باورهای سنگین و وزینی است که میتواند در حد گفتار، مرید و مراد جمع کند چون گفتنش زیبا ولی عمل به آن سخت و هزینه بر است. این باورها هر چند جهت دهنده و زیبا هستند وقتی توسط فرد معتقد و باورمند، به آن عمل نشود مانند سرابی خواهد بود که رسیدن به آن خسته میکند و نیرو و توان جمعیت را میگیرد ولی وقتی به آن می رسند خبری از آب نیست.
چنین جاذبه و جلوه ای، ابزاری برای زدودن نیروها از جامعه و لخت و عریان ماندن در زمانی است که نیاز به لباسی محافظ هست.
بهترین راه سرکوب توانایی ها نشان دادن سراب جذاب بی آبی است که تشنگان را به سوی خود بکشاند ولی سیرابشان نکند.
شادی، زمانی است که آنچه فکر می کنی ومی گویی برابر باشد.